Voor het geval je dacht NACHTWENS hun vertrouwen zouden verliezen na een veelbesproken zangerwisseling en jaren vrij van de studio, smullen hiervan: 'De dichter en de slinger' , de openingsnummer Aan 'Dark Passion Play' , is een veertien minuten durende, vijfdelige epos, wat een albumkant zou zijn geweest in minder vraatzuchtige tijden, en het soort meeslepende hymne waar kleinere bands een hele carrière aan zouden hangen. Dat NACHTWENS gooit het weg omdat slechts het eerste salvo in hun nieuwe campagne zowel een gedurfde stap terug in de schijnwerpers is als een teken van de genotzucht die naar voren is gekomen als de grootste fout van de band.
Allereerst moet natuurlijk de zanger worden genoemd. Annette Olzon is een vogel van een andere tint, zeker, mijdend Tarja Turunen 's opera stijgen voor een meer rock-georiënteerde (en, het moet gezegd, commerciële) stem. Ze is een geweldige zangeres, en haar optreden hier is zo pittig en oprecht als fans zouden kunnen hopen - haar meer populistische tonen zouden de band zelfs kunnen bevrijden om een meer dynamisch geluid te verkennen. Sommigen zullen natuurlijk uitverkocht zijn, maar een situatie die zo vluchtig is als de met drama doordrenkte vervanging van een geliefde zangeres, zal de snuivende hordes hoe dan ook ertoe brengen om met volle kracht te klagen. een pluim voor NACHTWENS voor het vinden van iemand die brutaal en expressief genoeg is om te vullen Tarunen 's schoenen, en om Olzon zichzelf omdat ze de (figuurlijke) ballen heeft om zo'n kritisch standpunt in te nemen.
Muzikaal is de band voller en weelderiger dan ooit, of het nu gaat om het uitschakelen van heldendichten zoals 'De dichter en de slinger' of het condenseren van hun groene metalvisie in kortere hitsingle'-materiaal zoals het zeer commerciële 'Amarant' en 'Cadans van haar laatste adem' . Lead single 'Dag dag schoonheid' bevat veel zang van bassist Marco Hietala , niet alleen een mooi contrapunt, maar ook een diplomatieke redding – de vocalen die hij schreeuwt zijn gif-pen-aantekeningen om Tarunen , nauwelijks of helemaal niet vermomd. Het was misschien ongepast (zo niet onzinnig) voor Olzon om dingen te zeggen als heb je ooit geluisterd naar wat we speelden/heb je ooit binnengelaten wat de wereld zei?' En als je dat erg vindt, 'Meester Passie Hebzucht' is niets minder dan een lyrische trap in de ballen om Tarunen 's echtgenoot/manager, opnieuw afgeleverd door Heitala over enkele van de boosste, zwaarste en meest bombastische muziek op de plaat. Hoewel sommigen deze voortdurende openbare uitzending van persoonlijke zaken misschien als een twijfelachtige smaak beschouwen, valt niet te ontkennen dat de rauwe zenuwemoties hier een rol spelen.
In het midden van de plaat vinden we de edelstenen - de ballad 'Eva' en de wervelende, symfonische 'Sahara' . Vooral dat laatste is 'Dark Passion Play' op zijn best - een heel orkest dat een sterk nummer ondersteunt met Arabische boventonen, overlopend van pathos en echte emotie. Helaas, na 'Sahara' dingen worden een beetje voetganger, met een paar gewatteerde nummers en vragende keuzes in arrangement (het thrash-gedeelte in 'Wat de nacht brengt' lijkt bijzonder willekeurig en geplakt, terwijl 'Voor het hart dat ik ooit had' dwaalt gevaarlijk dicht bij girl-pop-territorium). Geen van de laatste nummers is per definitie slecht, maar na zoveel muziek van hoge kwaliteit vallen de voetpaden des te meer op. Een beetje oordeelkundige montage (en het opslaan van een paar van deze nummers voor b-kantjes, misschien) zou hebben opgeleverd 'Dark Passion Play' een sterker, meer gefocust album.
Het goede aan NACHTWENS De genotzuchtige streak van jezelf is dat je de opvultracks kunt overslaan op 'Dark Passion Play' en heb nog genoeg goede muziek over om te voelen dat je waar voor je geld hebt gekregen. Daar kan weinig twijfel over bestaan NACHTWENS is sterker dan ooit hersteld van hun line-upproblemen en klaar om de golf van hun huidige wereldwijde populariteit mee te nemen naar een toekomst die artistiek net zo rooskleurig is als commercieel. 'Dark Passion Play' is misschien niet overal een meesterwerk, maar het heeft genoeg momenten van symfonische metal gelukzaligheid om een hoge aanbeveling te rechtvaardigen.
Afdrukken
